Guro.....ako?!

Hello Blogspot!

Binuksan mo ang pinto ng aking pagbabagaong-anyo. Char!

Hehehe. Kumusta? First time kong magpost ng isang mala-Diary na kwento.

Alam mo namangg kakagraduate ko lang ng college diba? Pero may trabaho na ako kahit hindi pa ako isang lisensyadong guro.

Eto, kukuha na ako ng Licensure Examination for Teacher ngayong September 30.

Hindi ko pa nakukumbinsi ang sarili kong isa na talaga akong guro hanggang hindi ko pa nakikita ang LISENSYA at ID kong nagmula sa PRC :))

Sa unang buwan ng aking pagtuturo, ginawa ko ang lahat para maging maganda ang karanasang ito. Mahirap pala. Mahirap magpakabayani at isubsob ang ulo sa mainit na kawaling puno ng mainit na tubig.

Ang totoo, hindi ko nararamdaman ang misyon ko ngayon bilang isang guro. Oo, nakakakpagturo ako. Pero hanggang doon na lang iyon. Kumbaga sa pagkain, ang ginagawan ko lang ng preparasyon ay para sa kanilang ulo. Wala sa puso o kaluluwa. At ang masaklap, hindi ako siguradong may natututunan sila sa akin.

Magulo ba? Ganito kasi iyan. Sa mga unang buwan ng aking pagtuturo, akala ko isa akong Super Teacher. Kapag sinabi nating Super teacher, siya yung mahal na mahal ng lahat, na siya ang inspirasyon ng lahat at magigiing gabay at ilaw sa mga napapariwara.

Biglang *TUGGGZ! Nananaginip lang pala ako. Hindi ako masaya. Hindi ko pa nakikita ang halaga ko sa buhay. Hindi ko nakikita ang halaga ko bilang isang guro. Haaay. Minsan, akala ko ang practice teaching na ang pinakamahirap na yugto ng pagiging isang teacher. Hindi pala. Ang pinakamahirap na yugto sa pagiging teacher ay ang pagtuturo pala nang araw-araw sa mga batang mayayaman na hindi masyadong nakikita ang mga paghihirap mo. Ang sa mata lang nila, binabayaran ka lang kaya hindi mo gaanong mabili ang kanilang respeto.

Alam mo naman siguro nagtapos ako bilang hindi isang ordinaryong graduate lamang diba? Isa akong Cum Laude  na tiningala noong nakaraang graduation. Ano na lang kaya ang mukhang maihaharap ko sa aming Inang Pamantasan?! Nahihiya ako sa PNU. Para kong naitae ang lahat ng itinuro sa akin ng aking mga propesor. Nahihiya talaga ako dahil hindi ko mapanindigan ang propesyong aking pinasukan. Sa sobrang hindi ko alam ang mga dapat gawin, nagagawa ko ang mga mga kasalanan sa propesyon na hindi dapat ginagawa ng isang matino at epektibong guro. Nawala na sa isip ko ang napakaraming teaching styles na lagi kong ginagamit tuwing Demonstration teachings ko. Pati tamang pagma-manage ng classroom, hindi ko na magawa. Nasaan na ang mga pinag-aralan ko? Mukha tuloy akong isang walang utang na loob na naka-alis lang sa pamantasan ay hindi na sinunod ang mga aral na itinuro ng aking Inang Pamntasan.

Hindi kaya hindi talaga ako para sa mga private schools? Hindi ko kaya ang mga ugali ng mga matapobreng batang ito. Hindi rin naman kasi ako sosyal o kaya'y palabang guro. Mahina ako. At nahihiya akong mahina ako.

Gusto ko na ngang umalis sa propesyong ito. Pero saan naman ako pupunta? Ang pagtuturo ang pers lab ko. Kailan ko kaya mas maiintindihan ang sarili ko?

Sana nga mas makita ko ang bunga ng aking mga ginagawa. Pero maghihintay ako hanggang lubusan kong makita kung para saan ba talaga ako.Pero sana nga, para dito talaga ako. Maghihintay ako. Maghihintay akong gumaling sa paggiging isang guro.

Loooooord! Teacher na ba talaga ako? Hindi ako makapaniwala. Parang di naman ako nagtuturo eh! hmp
-_-..

(kaya lang naman ako nagda-drama kasi hindi ako pinayagan ng STL ko na imabsent ng isang linggo para sa T3 (Top The Test) Review ko sa PNU. Kinakabahan talaga ako sa LET. Lord, Help me. Ito na lang ang inaasahang kong magpapatunay na teacher na talaga ako. :( Parang wala na akong chance. Walang-wala :( Bakit napakasaklap ng buhay?!)