Si Pagodong Pagong at ang Dike ng Bahura

 

                                  Si Pagodong Pagong at ang Dike ng Bahura

            “Ayos! Parang maganda itong idagdag sa koleksiyon ko!” nagagalak na sabi ni Pagodong Pagong.

            Pumuslit pa siya ng isa pang kabibe, na bumubuo sa isang matandang dike na gawa sa coral, putik, at batong hinabi ng kamay ng mga ninuno ng mga hayop sa dalampasigan. Pinapalakas ng bawat henerasyon ang pader upang ipagtanggol ang pamayanan sa alon na sumasalpok dito. Ngunit sa kabila ng lahat, nakatuon lamang si Pagodong sa kabibe, ni hindi niya namamalayan ang maliit na galaw ng alon sa dike sa kaniyang likuran.

            Iniikot-ikot niya ang isang makintab na kabibe sa pagitan ng kaniyang mga daliri. Sinusukat niya ang bawat tekstura at kislap nito. Tila nararamdaman niya ang liwanag ng umaga na dumadaloy sa loob ng bato, na parang isang lihim na hindi niya dapat sabihin sa iba.

            Walang dapat makaalam sa kaniyang ginagawa.

            Habang pinagmamasdan ni Pagodong ang kaniyang kabibe, tumahimik siya sandali at marahang yumuko upang kolektahin ang ilang makintab na bato sa tabi ng dike.

 “Isa lang... isa na lang,” bulong niya sa sarili. Itinago niya ang isang pulang coral sa kaniyang maliit na bag.

            Sa paligid, abala ang pamayanan. Nagtatawanan ang mga alimango at umang habang naglalaro sa buhangin. Nagtutulungan naman ang mga matandang pagong sa pagpuno ng bitak sa dike. Ngunit sa bawat pag-ikot ni Pagodong ng kabibe at bato, tila humihina ang mga batong pinagdugtong-dugtong, at unti-unting lumalaki ang maliit na siwang.

            “Pagodong, tulungan mo na rin kaming magbuhos ng putik dito,” tawag ni Tatay Pagong, na dahil sa katandan ay mabagal ang kilos. Ngunit si Pagodong ay nakayuko pa rin sa kaniyang sisidlan, pilit na pinipigil ang kaniyang sarili.  Palihim pa rin siyang nagnanais na kumuha ng mga bato at kabibe para sa kaniyang koleksiyon. Ngunit, may bahagyang kirot sa dibdib, alam niyang parang may mali. Gayunpaman, kumuha ulit siya ng isa pang baton a nakasalnsan sa dike. Hindi naman agad napapansin ng iba ang unti-unting paghina nang dike dahil abala  ang lahat sa kanilang tagnawa o bayanihan sa pagpapatibay ng dike.

            Araw-araw, habang abala ang pamayanan sa pag-aayos, si Pagodong ay palihim na nagdadagdag sa koleksiyon niya. May pulang coral, dilaw na kabibe, at kaunting makintab na bato. Kumikinang ang bawat bato sa kanyang lungga. Ngunit habang mas maraming bato ang naitatago niya, mas lumiliit ang kalakasan ng dike.

            “Napapansin niyo ba?” tanong ni Manang Ibon , habang tinatanaw ang pader na dati’y matibay. “Parang nagkakahiwa-hiwalay ang mga bato.”

             “Kailangan nating palakasin ito bago upang handa tayo sa paparating na daluyong,” sabi naman ni Tatay Pagong na nakasilong mula sa tabi ng punong niyog at tumingin sa bitak ng dike. “Halika, Pagodong, kunin mo ang mga batong binuhat ng mga alimango at isalansan mo sa dike. Lalo pa natin itong patitibayin.”

 

            Agad namang tumugon si Pagodong at nagsimulang magsalansan ng mga batong koral na binuhat ng mga alimango.

             “Para nang nagkakahiwa-hiwalay ang pader,” bulong niya, habang napagtatanto ang nangyayari sa dike.

            Ngunit, ang kaniyang mga mata ay muli na namang napako sa kumikinang na kabibe na bagong dala ng mga alimango upang isalansan sa dike. Alam niya, sa puso niya, na mali na naman ang gagawin niya, ngunit hindi niya mapigilang sumulyap sa bagong makukulay na kabibe.

            “Isa lang naman. Marami pa silang mailalagay rito sa dike. Hindi naman siguro ito kawalan, ” bulong niya ulit sa sarili habang ipinupuslit ito at itinatago sa kaniyang sisidlan.

            At tunay nga, walang nakapansin sa kaniyang pagpupuslit. Maagang natapos ang pagsasalansan. Ngunit nang umalis na ang mga hayop sa dalampasigan, naiwan naman si Pagodong na hinahangaan ang mga coral at batong bagong salansan.

            “Teka, wala pa akong koleksiyong ganito,” saad niya habang kinukuha niya ulit ang isang kabibeng may iba’t ibang kulay, koral na maputi, at mga batong kumikinang-kinang.

 

            Dumating ang isang gabi, habang inaayos ni Pagodong ang kaniyang koleksiyon sa kaniyang lungga, lumalakas ang simoy ng hangin. Dumilim sa kalangitan. Ang itim na ulap ay parang tumakip sa buong Bahura-Bahayan. Nagsimulang humuni ang hangin. Ang bawat punong niyog ay yumuyugyog sa lakas ng hangin.

            Biglang sumalpok ang isang malaking alon sa dike. Bumangga ito sa dike. Ang tubig, na dati’y pinipigil ng matibay na pader, ay unti-unting pumapasok sa pamayanan. Tumalon papalayo sa buhangin ang mga batang umang, habang ang mga alimango ay nagtago sa likod ng mga bato. Tumaas ang nibel nang tubig kasabay ng sunod-sunod na hampas ng alon sa dike.

            Makalipas ang ilang oras, unti-unting nawala ang dike sa dalampasign. Ngunit, hindi nawawala ng tubig. Unti-unting inabot ng tubig ang dalampasigang dat’y puro buhangin lamang.

 

            “Naku! Tumataas na ang tubig!” sigaw ni Pagodong habang sinasakop ng tubig ang kaniyang lungga.

 

            Hindi siya magkamayaw sa pagkuha ng kaniyang mga koleksiyon. Dahil sa dami, hindi niya madala ang lahat sa kaniyang sisidlan. Ngunit habang patuloy ang paghampas ng alon at pagtaas ng tubig, ang bawat bato na itinago ni Pagodong ay unti-unting nilalamon ng tubig. Nakita niya ang lahat ng kaniyang kinolekta na itinuring niyang  kanyang kayamanan ay lumulutang na sa tubig.

 

            “Hindi puwede...” bulong niya, hawak ang dibdib. Ramdam niya ang init ng pagkakasala na tumatak sa kaniyang balat. Para bang ang bawat paghampas ng alon sa kaniya ay parang pagpapalo sa kaniyang kasalanan. Alam niyang siya ang dahilan ng nangyayari. Sa unang pagkakataon, nakaramdam siya ng tunay na takot at pagsisisi.

            Kinabukasan, parang walang daluyong na nanalasa sa aknilang pamayanan. Lumabas sa lungga si Pagodong. Dahan-dahang siyang naglakad patungo sa tabing-dagat. Sa una, akala niya ay normal ang araw, pero pagdating niya sa baybayin, tumigil siya sa pagkagulat.

            Ang dating puting buhangin ng Bahura-Bahayan ay puno na ng basag na coral at lumulutang na bato.

            Napahawak si Pagodong sa kaniyang ulo. “Ito... dahil sa akin nangyari ito,” bulong niya, ramdam ang kirot sa puso.

            Humakbang siya papalapit sa sirang dike at inilagay ang kanyang mga kamay sa putik at coral. Ramdam niya ang tigas at lamig ng mga bato at ang putik na basa sa palad niya. “Kailangan kong itama ang mali,” bulong niya. “Hindi na ito tungkol sa akin lang. Kailangan kong tulungan ang lahat.”

 

            Hindi na siya nag-atubili. Hinawakan niya ang mga bato at coral na dati niyang itinago at isa-isa niyang ibinalik sa sirang dike. Mabagal man ang galaw niya, bawat hakbang ay may katapatan at sipag.

 

            “Dito, ilagay natin ang coral,” wika niya sa sarili habang inaayos ang bawat piraso. Sa tabi niya, ang mga batang alimango at umang na lumapit. Dala nila ang putik at maliliit na bato.

            “Tulungan natin si Pagodong!” sigaw nila, at sama-sama nilang pinuno ang mga bitak.

            “Salamat sa tulong niyo,” wika niya sa mga mga alimango at umang. “Ngayon, kailangan pa natin ng mas mataas at mas matibay na dike, upang maging ligtas na ang lahat.”

            Natuwa ang mga hayop sa dalampasigan.

            “Mabuhay si Pagodong! Isa siyang Bayani!” sigaw ni Tatang Tagak.

            “Mabuhay!” sigaw naman ng iba.

                Ngunit sa puso ni Pagodong, hindi siya natutuwa, dahil hindi alam ng mga hayop na siya ang dahilan ng pagkawasak ng dike.

            Matapos ang ilang minutong kaguluhan, huminga siya nang malalim. Lumapit siya sa matatanda, humarap sa lahat ng hayop, at umamin.

            “A-ako po ang kumuha ng mga bato mula sa dike,” ani niya, nanginginig ang boses. “Dahil sa pag-iimbak ko ng mga bato para sa sarili ko... humina ang pader at halos malunod ang lahat.”

            Tumahimik ang lahat. Ang ilan ay nagulat, ang iba’y lungkot ang nakikita sa mga mata. Si Tandang Pagong, matanda at mahinahon, ay lumapit.

            “Ang pagkakamali ay hindi lamang kasalanan, Pagodong,” aniya, at pinagmamasdan siya mula ulo hanggang paa. “Ito ay responsibilidad. Alam naming inagsisihan mo na ito at gumawa ka nang tama.”

            “Maraming salamat. Akala ko, magagalit kayo sa akin,” malumanay na sabi niya.

            “Huwag mo nang isipin iyon. Ang mahalaga, naayos natin ang dike,” tugon naman ng matandang pagong.

            Sa wakas, matapos ang ilang araw, natapos nila ang matibay na dike bago dumating ang susunod na bagyo at daluyong. Ligtas na ang Bahura-Bahayan.

            Bagaman pagod, si Pagodong Pagong ay ngumiti ito nang matamis. Hindi na niya iniipon ang mga bato upang gawing koleksiyon. Sa halip, iniipon niya ang mga bato upang isalansan sa dike. Pinagmamasdan niya ang kaniyang mga kaibigan, at ramdam niya na ang tunay na kayamanan ay ang kasiyahan ng pagiging responsable at pagtulong sa iba.

            Tuwing madaling-araw, makikita mo si Pagodong sa tabi ng dike, mabagal man ang kilos, ngunit laging una sa pagtulong, maingat, at mapagmatyag sa bawat galaw ng alon at hangin. At sa bawat pagtingin niya sa pamayanan, alam niyang ang tunay na yaman ay hindi sa bato o kabibe, kundi sa puso ng bawat hayop sa Bahura-Bahayan.

 WAKAS

(Ang Kuwentong Pambatang ito ay lahok sa Saranggola Awards 2025)



https://saranggola.org.ph/#/pages/login




Maraming salamat sa sponsor ng patimpalak na nasa ibaba:

https://www.dmcihomes.com/

Ang Halimaw sa Katawan ni Harry

                Lumalaki ang mga mata ng guro namin sa Filipino na si Binibining Amy. Lumalabas na ang kanyang mga pangil, tumatalas ang kanyang mga kuko, lumalakas ang kanyang dagundong.

                 Dahil sa takot, nakaihi tuloy sa kanyang salawal si Gino. Dahil sa takot, nangatog ang tuhod ni Joshua. Dahil sa takot, nahulog ang bolpen ni Aira. Pakiramdam ko, lahat ng takot na nararanasan ng mga kaklase ko ay dahil nanaman kay Harry. Siya lang kasi ang may kapangyarihang gawing halimaw ang aming mga guro.

                Noong nakaraang Lunes, naging parang Kapre si Sir Alvarez. Sa sobrang lakas ng kanyang sigaw, halos mabasag ang aming bintana. Paano kasi, hindi nanaman ginawa ni Harry ang kanyang Takdang-Aralin. Nagalit tuloy si Sir Alvarez sa klase. Kaya naman noong recess na, hindi na namin kinausap si Harry. Kasalanan niya kasi kung bakit binigyan kami ni Sir Alvarez ng sangkaterbang Takdang-Aralin.

               Noong nakaraang Martes, umiyak si Annie. Ginunting kasi ni Harry ang kanyang backpack habang nagsasagot kami ng aming mga gawain sa Mathematics. Nakita namin kung papaano nagpalit ng anyo si Ginang Lorenzo. Para siyang mangkukulam habang nagagalit. Kaya naman noong recess na, hindi kami nakipaglaro sa kanya dahil baka ng aming mga  buhok naman ang kanyang isusunod.

               Noong nakaraang Miyerkules, kinabahan kaming lahat sa klasrum. Naging bakunawa kasi si Ginoong Ignacio. Kahit hindi kami mga buwan, pakiramdam ko, lalamunin niya kaming lahat! Paano kasi, nabato ni Harry ng bola ang bumbilya sa loob ng aming  klasrum  habang ginagawa namin ang aming experiment tungkol sa gravity. Kaya naman noong recess, ipinatawag siya sa Principal’s Office.

                Noong nakaraang Huwebes, nagtakbuhan kaming lahat papalabas ng klasrum! Hinahabol kasi kami ni Harry habang hawak-hawak niya ang isang gagambang malaki. Nalaman ito ni Ginang Perez, ang aming guidance counselor. Kaya naman, agad niyang ipinatawag si Harry sa kanyang opisina. Nakahinga kami nang maluwag. Patapos na ang recess ngunit hindi pa rin pinapalabas ni Ginang Perez si Harry sa kanyang opisina. Pinaparusahan na kaya siya doon?

Ngayong Biyernes, lumiban sa klase si Harry. Payapa ang aming daigdig. Walang Harry na nangugulo, walang Harry na sumisigaw, walang Harry na takbo nang takbo, at walang Harry na dahilan kung bakit nagiging halimaw ang aming ga guro.

               “Hindi ba’t kakaiba ang ating klasrum na wala si Harry?” tanong ni Ginang Liwanag, ang aming adviser.

Tama nga si Maam. Hindi na maingay gaya ng dati. Hindi na kasing sigla gaya ng dati. Hindi na kasing saya gaya ng dati. Kahit ginagawang halimaw ni Harry ang aming mga guro, siya naman ang nagpapatawa sa amin kapag wala pang klase. Siya ang nagpapasayaw sa amin kapag nababagot kami. Siya ang nang-aaliw sa amin sa pamamagitan ng kanyang mga kembot at mga galaw na mala-kiti-kiti.

               “Ma’am, nasaan po si Harry?” tanong ni Joshua na takang-taka.

               “Nasa espesyal na doktor si Harry. Kailangan niyang malaman kung may halimaw  ba na kumikiliti sa kanyang katawan kaya galaw siya nang galaw at nakakagawa ng mga bagay na hindi kanais-nais,”sagot ni Ginang Liwanag.

               Binalot ako ng pagtataka kaya  napatanong ako, “Kinokontrol po ba ng halimaw na iyon ang katawan ni Harry kaya minsan, hindi na alam ni Harry ang kanyang ginagawa?”

               “Maaari, Charice. Kaya hinihiling ko na tulungan natin si Harry upang layuan siya ang halimaw na iyon,” sagot ni Ginang Liwanag sa akin. “Ngunit huwag kayong matakot at mag-alala, ang halimaw na iyon ay hindi mananakit ng mga batang mababait na katulad niyo,” dugtong pa ni Ma’am.

               Nagtinginan kaming magkakaklase. Ang iba’y nagbubulungan, hindi makapaniwala sa sinapit ni Harry.

      

              “Kaya pala!” bulalas ni Annie. “Kasalanan ito ng halimaw sa loob ng kanyang katawan!”

               “Ano po ang maitutulong namin kay Harry, Maam?” tanong ni Aira.

               “Kailangan lamang ni Harry ng ating malawak na pang-unawa. Nais lamang ng halimaw na magalit tayo kay Harry dahil ayaw niyang magkaroon siya ng maraming kaibigan. Kaya para lumayo ang halimaw sa loob ni Harry, kailangan nating siyang intindihin at dapat kayong maging mabuting kaklase sa kanya nang sa gayon, wala nang Harry na nagpapainit sa ulo ng inyong mga guro,”sabi ni Ginang Liwanag.

                Tumango-tango ang lahat. Naiintindihan ko na kung bakit ganoon si Harry. Upang hindi na magkaroon ng pasaway na Harry sa aming klasrum, tutulungan namin siyang mapaalis ang halimaw na iyon sa kanyang katawan.

Nang sumunod na Lunes, pumasok si Harry nang may dala-dalang kuting. Lumapit kami sa kanya upang makita ang kanyang dala-dala.

               “Nakita ko ito sa abandonadong lote. Tara! Pakainin natin!” nagagalak niyang sabi.

                Sinunod namin siya. Binigyan namin ang kuting ng tinapay at kapirasong karne mula sa aming mga dalang baon. Masaya naman si Harry dahil sumisigla ang kanina’y mahinang kuting. Aalagaan na raw muna niya ito habang hinahanap ang may-ari ng pusa.

               Simula ng araw na iyon na nakikipagkita sa doktor si Harry at nakausap kami ni Ginang Liwanag, hindi na nagpapalit ng anyo bilang halimaw ang aming mga guro. Kagaya namin, mas pinagtutuunan nila ng pansin kung papaano hindi magigising ang halimaw na nagpapahamak kay Harry. Nagpasalamat  si Ginang Liwanag sa amin sa pag-iintindi ng kalagayan ni Harry. Alam ko, sa mga darating na panahon, lalayas na ang halimaw sa kanyang katawan dahil maraming siyang kaibigang  tumutulong at umiintindi sa kanyang kalagayan.

Ang kwentong pambatang ito ay kalahok sa Saranggola Blog Awards 10.


www.sba.ph

Ang kwentong ito ay nagkamit ng unang gantimpala sa Saranggola Blog Awards 2017 sa kategoryang Kwentong Pambata.

Telepono

                   Niyakap ko nang mahigpit si Kuya habang siya ay papaalis papunta sa kanyang trabaho.

                 

                 “Anong gusto mong pasalubong ‘beh?” tanong niya sa akin.

                  Nag-isip ako nang malalim. Noong isang araw, isang masarap na palitaw ang pasalubong niya sa akin. Kahapon naman, isang malaki at malasang siopao ang aking kinain. Ngayon naman, mukhang hindi ko gusto ang pagkain. Laruan! Gusto ko ng laruan! Pero hindi ko alam kung anong laruan ang gusto kong hilingin.

                  Aha! Nais ko ang isang laruang telepono! Kasi telepono rin ang gamit ni Kuya sa kanyang trabaho. Sabi niya, tagasagot daw siya ng tawag ng mga tao. Lalo na kung may problemang sa utak nila ay gumugulo.

               “Kuya, ibilhan mo ako ng laruang telepono, iyong kagaya ng sa iyo?” sabi ko sa kanya. 

“Gusto ko pong maging kagaya ninyo!”

               Tumawa si Kuya. “O sige, ‘beh! Kung makadadaan ako sa mall, ibibili kita. Pero kung hindi, makakapaghintay ka ba?”

                 Tumango ako. Napapalakpak pa ako sa tuwa! The best talaga ang aking kuya!

                  Niyakap din ako ni Kuya. At saka siya kumaway sa akin noong nasa labas na siya.

                 “Tama na iyan, matulog ka na Gino,” utos sa akin ni nanay. Napatingin ako sa langit, walang mga tala. Parang ang gabi ay napakahaba. Ilang oras pa ang aking hihintayin upang makita ko ulit si Kuya.

                Gabi-gabi, nag-aabang ako sa pagdating ni Kuya. Pero napapaisip ako. Kung ang trabaho niya ay sumagot sa telepono, may gising pa kaya sa mga oras na ito? At may problema rin kaya ang mga tao kapag gabi kung kailan tulog na ang marami? Pero sabi naman ni nanay, huwag ko na daw intindihin ang problema ko, dahil baka itawag ko na rin kay Kuya ito.

               Kol sen-ter ey-gent?” pagtatakang tanong ko kay nanay noong tinanong ko kung ano ang tawag sa ganoong trabaho. “Gusto ko rin iyon!”

               “Pagtuntong mo sa elementarya, mag-aaral kang mabuti kagaya ng iyong Kuya. Sa ngayon, matulog ka muna,” sabi ni tatay.

               Napatingin pa ako sa dingding kung saan nakasabit ang mga medalya.

               “Isa..dalawa..tatlo…” isa-isa kong binilang. “Nay, ang hirap magbilang, napapagod po ako! Kay daming medalya ng kuya ko! Makakakuha din kaya ako ng ganyan karaming medaly, eh hindi ako marunong magbilang.”

               Tumawa ni nanay. “Matulog ka muna para bukas marunong ka nang magbilang.”

               Sinunod ko ang utos ni nina nanay at tatay. Dahil alam kong paggising ko, may pasalubong ulit ako.

               Kinabukasan, pinabili ako ni nanay ng suka para sa kanyang sinigang. Nilingon ko si Kuya sa higaan. May kasama siyang kaibigan.

              “Nanay, sino iyong lalaking katabi ni Kuya?”

               Hindi sumagot si nanay. Napatingin ako kay tatay. Tahimik lang siyang uminom ng kape at tinapay.

               Nagpunta ako sa tinadahan ni Aling Ana.

               “Ale, pabili po ng suka,” sabi ko habang isa-isa kong inilalagay sa palad ni Aling Ana ang tig-pipisong binigay sa akin ni nanay.

               “Umuwi ba ang jowa ng kuya mo sa bahay ninyo?” tanong sa akin ni Aling Ana.

                “Jowa? Ano po iyon?” pagtataka kong sabi.

                Di niya ako sinagot at umiling-iling pa siya. Kung isang col-sen-ter ey-gent si Aling Ana, baka hindi siya papasa. Kaya siguro nagtinda na lamang siya!

Pagdating ko sa bahay, nadatnan kong umiiyak si nanay. Pinapatahan naman siya ni tatay. Tanong ako nang tanong ngunit hindi nila ako sinasagot. Kung mga kol-sen-ter ey-gent ang nanay at tatay, tiyak na hindi rin sila matatanggap sa pinapasukan ni Kuya!

                 Kaya naman agad akong nagtungo kay Kuya. Namamaga rin ang kanyang mata.

                “Anong nangyari kuya? Bakit po parang malungkot kayo?” gustong-gusto ko nang malaman ang sagot.

               “Kung sasagutin ko ba ang tanong mo, walang magbabago sa tingin mo sa akin?” nararamdaman ko ang pag-aalala sa kanyang boses.

              

               Tumango ako. Oo naman! Siya yata ang aking kuya, ang aking idolo! Siya ang nagbibigay ng maraming medalya sa aming bahay. Siya ang nagbibigay ng pangangailangan namin nina nanay at tatay. Siya ang nagbibigay ng kasiyahan sa akin tuwing ako’y nalulumbay. At higit sa lahat, siya ang nag-iisang kuya ko, ang napakabait kong kuya!

   

               “Ang kuya mo ay hindi kagaya ng ibang kuya,” mahinahon niyang sabi.

               “Aba! Hindi ka po talaga kagaya ng iba dahil sa buong mundo, ikaw ang mabait kong kuya!” pagmamalaki ko pa.

               Biglang tumulo ang kanyang luha. Hinaplos naman ng lalaking kanyang kasama ang kamay ni Kuya.

               Sa mga sandaling iyon, litong-lito ako. Ano nga ba ang kakaiba sa kuya ko?

               Noong araw ding iyon, inayos ni Kuya ang kanyang mga gamit. Inilagay niya sa bagahe ang kanyang mga damit. Humihikbi rin si nanay at nararamdaman ko ang kanyang sakit. Si tatay naman ay parang galit.

               “Kuya, saan ka pupunta?” tanong ko sa kanya noong sila ng kanyang kaibigan ay paalis na.

“Sa ibang lugar,” sagot niya. Hindi ko alam kung bakit pupunta pa siya sa ibang lugar samantalang nandito naman ang bahay niya. Nandito kaming pamilya niya. Ngunit sabi niya sa akin, huwag daw akong tutulad sa kanya.

               Kagaya ng lagi naming ginagawa tuwing aalis siya, niyakap ko siya nang mahigpit. Gusto ko ring magtanong sa kanya ng maraming “Bakit”.  Bakit hindi ko siya dapat tularan kung siya naman ay napakabait? Sa kanya ay walang makahihigit!

                Ilang buwan ang nagdaan pero parang isang taon na sa akin. Miss na miss ko na ang aking kuya. Wala akong nasisilayang kuya sa aking paggising.

               Lagi kong sinasabi kina nanay at tatay kung gaano ako kalungkot na sa kanya ay mawalay. Parang wala nang buhay ang aming bahay. Mahal na mahal ko ang aking kuya. At kahit na sabihin nilang kakaiba siya, ipinagmamalaki ko kina nanay at tatay na siya parin ang aking napakabait na kuya.

               Alam kong malungkot din sina nanay at tatay sa pag-alis ni kuya. Lagi silang nakatingin sa telepono sa mesa. Siguro gusto rin nilang maresolba ang aming problema. At pag tumawag sila sa telepono, sigurado akong makakabalik na si kuya!

                At hindi nga ako nagkamali. Pinindot nina nanay at tatay ang aming telepono. Nakita kong agad-agad silang nag-“hello”.

               “Patawarin mo kami sa aming pagkakamali. Tao lang din kami at nagpadalus-dalos kami sa aming naging reaksyon. Sana’y bumalik ka na, anak,” sabi ni nanay.

                “Anak ka namin. Galing ka sa amin. At kung saan ka masaya, susuportahan at igagalang ka namin,” sabi naman ni tatay.

                 Matapos ang pagtawag nilang iyon sa telepono, nagyakapan kaming tatlo. Kahit na ako nanaman ay litong-lito, patuloy parin ang yakap doon, yakap dito.

                 Kinabukasan niyong araw na iyon, napadaan ako sa kwarto ni kuya. Laking gulat kong naroon siyang nakahiga!

                   Kaya naman dali-dali ko siyang niyakap at hinagkan. Ang aking kuya, nagbalik na sa aming tahanan!

                     Simula noon, hindi na ako nagpapabili kay kuya ng pasalubong. Ang gusto ko na lamang ay makauwi siya sa aming bahay araw-araw. Ang gusto ko ay sama-sama kami sa iisang bubong.

                    Noong araw ding iyon, dalawa na ang aking kuya – Si Kuya Moises na aking kuya, at si Kuya Matteo na ituring ko na rin daw isang kuya.

                     Siguro’y hindi tanggap noon nina nanay at tatay na magkakaroon ako ng isa pang kuya. Ngunit kahit ano ang magiging desisyon at gusto ng kuya ko, alam kong hindi iyon makakasakit sa amin.

                     Nang magkaisip ako, nalaman ko ang dahilan kung bakit kakaiba ang aking kuya. Ang tawag pala doon ay “Bakla”. Ngunit kahit na bakla ang kuya ko, wala nang mas hihigit pa sa pagmamahal na ibinibigay niya sa amin, na kanyang pamilya. Lagi man akong tinutukso sa eskwelahan na bakla ang kuya ko, lagi ko namang sinasabi na si Kuya ay hindi masamang tao. Kaysa naman sa kanilang mga kuyang lasenggo at laging nasa presinto.

                  “Hello Kuya? May ibabalita ako sa iyo!” masayang sabi ko sa kanya sa telepono.  Naroon na kasi siya sa Amerika dahil promoted daw siya sa kanyang trabaho. Malayo man daw siya ngunit mahal niya pa rin kami.

                   “Ako po ang top one sa aming klase. Gagraduate po ako sa elementary na may honors kagaya mo!” sabi ko.

                    Natuwa siya sa aking balita. Hindi lamang pala mga problema ang laging sinasabi sa telepono, pati rin pala magagandang balita. Pero ano ang pinakamagandang balitang narinig ko? Iyon ang ang pagiging masaya ni kuya kahit sinasabi ng ilan na siya ay bakla. Idolo ko pa rin siya dahil sa walang sawang pagmamahal niya sa amin.

Ang Blog Entry na ito ay kalahok sa Saranggola Blog Awards 2017

http://www.sba.ph/

Mga sponsors.

http://culturalcenter.gov.ph

                                                         

http://device.ph

2016 TEACHERS’ DAY

2016 TEACHERS’ DAY

Noong bata pa kami, ni hindi naming nababati ang mga guro naming ng Happy Teachers Day. Hindi pa yata uso noon ang mga ganitong ek-ek. Pero at least, alam ko sa sarili ko na lagi akong may regalo sa kanila--- ang maging mabait at masigasig na estudyante araw-araw. Ngayon, dala-dala ko pa rin ang regalo ko para sa kanila—ang pagiging matagumpay ko sa buhay na kakabit nito ang kani-kanilang mga pangalan sa aking puso.

Ngayon naman, ganap na akong titser. Co-teacher ko na ngayon ang mga guro ko noon. Pare-pareho na rin kami ng natatamong pagbati tuwing Teachers’ Day. Gayundin, pagkatapos ng Teachers’ Day, par-pareho na rin kami ng tatamuing sakit ng ulo dahil sa mga estudyante.

Happy nga ba kaming mga guro? Siguro ngayong araw na ito. Dahil sa araw na ito, nararamdaman naming appreciated din naman pala kami ng aming mga estudyante. Dahil sa araw na ito, wala kaming aasikasuhing klase, o kaya susulating Daily Lesson Log at gagawing instructional materials. Kahit isang araw lang, napapangiti kami ng mga batang halos kalahati ng buhay nila ay kami ang kanilang kasama.

Sa dami ng pasanin ng mga guro, tumitingin na lang ako sa mas magandang parte ng buhay. Darating din ang panahong matututo ang mga batang ito upang maging maunlad sila sa buhay. Kasi bilang isang guro, hindi naman material na bagay ang hangad naming mula sa isang estudyante. Tanging nais naming ay makita silang matagumpay sa mga larangang binagtas nila. O, kahit magkaroon sila ng simpleng buhay pero nabubuhay sila nang marangal dahil sa aming mga turo.

Pero ang pinakanarealize ko sa lahat, sa kabila ng mga ‘galit’ o galit-galitang ipinapakita naming sa kanila habang sila ay hindi nakikinig sa amin tuwing klase, handa pa rin nila kaming pasiyahin kahit isang araw lang.

Sa pagtatapos ng araw na ito, ako naman ang magpapasalamat sa lahat. Salamat sa PTA Officers ng Telbang Elementary Schoo, SPG Officers ng paaralan, mga magulang at mga estudyante, maraming salamat. Ang hiliing ko lang, hindi lang iisa ang araw na dapat niyo kaming pasiyahin. Sa mga simpleng pagpapakita nyo ng pagiging masigasig sa pag-aaral, napapangiti niyo na kami nang lihim.

The Picture That Says It All

A late uploaded blog entry dated: April 19, 2015

                That night, my tummy was really feeling that something is inside of it. The thought of him makes these little insects move faster than usual. This was the biggest shift of my emotion, it was a feeling of bliss, a feeling of uncertainty, a feeling of nervousness, a feeling of excitement. I pondered thousand times, and now, I know My feelings were real. I’m really into him. I want to start a chapter with him. I want to see if forever is real.

                  It was just morning.  We supposed to meet up after lunch. I practiced a lot on how I would say something to him. But how many times do I have to try, I ended up deadlocked. It’s my first time to confess my feelings to someone. So I decided to say this four-word answer through a thing that word speak thousands of words out of it.  So I posed with charm into the camera,, showing my warm stare to blend with the caption “I love you too.” It felt awkward, but I knew this would be an aid for successful transmission of message.

                   I had so many what-ifs. It even rained so I thought it was the negative sign. We decided to talk at the sea shore. My heart was beating abnormally. But I still managed to ask him if he really loved me after exactly a month of courting. He reaped those words sincerely, just like the several times he had told me. I looked closely into his eyes, then I saw, it was also my time to confess my feelings. Yet, my mouth started to stutter as my heart seemed to contain a fierce lion roaring inside. So, I asked him to open his Bluetooth connection because I want to show and share him something. He did what I said. And after the sending-receiving process, he hugged me.

                    It was my first and most comfortable hug I have received. It was really a cliche scene. My cheeks were hot and I've got smile all over my face. In all exaggeration, my heart's pounding.."Ali..Ali..Ali..". He held my hand. I felt his hands intertwined mine. He asked me to say hose word directly from my mouth. It was like my blood on my veins suddenly climbed into my brain, and so my neurons say, “do it”. So I did. 

                     And I did it, perfectly. It was better than unsaid. That was an unforgettable feeling. The sunset resting on the horizon knew how it was.

Tiyan

Sa dagat ng mga metal na bagay

Naroo’t may nilalang na naglalahad ng kamay,

Kumakatok sa bintana ng bawat sasakyan

Ang gayak ay basah’t may grasa ang katawan.

Dala ang yapak na hindi sinapinan

Ramdam ang init sa maduming daanan

Ang mga kuko’y mahahaba’t sing-itim ng aspalto

Tumutulo ang pawis, naririnig ang pag-ubo.

Ang tihayang palad, barya ang laman

Pamatid uhaw, pumupuno ng tiyang kumakalam

Kahit bente singkong tangan ng munting kamay

Ngiting alanganin ang sa mukha’y matutunghay.

Sa dagat ng mga metal at kotseng kumikinang

Naroo’t nakapo ang bundat na nilalang

Nakatunghay sa bintana ng kanyang sasakyan

Nakagayak ng mamahaling ginto sa katawan.

Dala ng paa ang pilak na sapin

Among ang pabangong sa Paris binili.

Mga kuko’y napinturahan ng mamahalin

Ang katawan ay pinuno ng gintong palamuti.

Tikom ang palad, kahit humihiga sa pera

Busog ang tiyan, ang magara ang dighay.

Kahit ang halaga ng sasakya’y isa lang barya

May ngiti pa ring di mawari kung ito’y tagumpay.

TAKAS

(malayang taludturang tula)

Ang dilim ang naghatid sa ating dalawa

                na mamulat sa hubad

na katotohanang kapwa tayo uhaw

sa pagmamahal.

At kung kapwa tayo sabik

sa atensiyong sa ati’y ipinagkait

samahan natin ang isa’t isa

sa biyaheng palangit

Kapwa natin yakapin

ang paghuhusgang sa ati’y ibinato

pagkat mas masalimuot

ang pagtatanggol sa sarili

sa husgadong sa puti lang

nakapako.

Hubaran natin ang isa’t isa

habang nagpupuyos an gating mga labi

sa paglalakbay sa ating

mga katawang nilatayan

ng kawalang puri.

Hawakan natin ang isa’t isa

pareho nating lakbayin

nang walang alinlangan

ang daanan tungo sa kawalan.

Saka natin kilalanin

ang lalim ng isa’t isa,

magpapahulog sa katauhang

labis nating inaasam

Gagalaw, sasayaw, iindak

sa ritmong tayo lang

ang nakakaalam

Sisisgaw, bubulong, await

sa musikang likha

ng sarili nating sining

at pagsapit ng umaga’y

muli tayong magbabalik

sa seldang inobra

ng mapanghusgang tingin

hanggang sumapit ulit ang dilim.