Mga Dagli

Kalipunan ng mga Dagli I

ni Alma V. Reynaldo

Pokus

Ika-isanlibo at walumpu’t  apat na larawan.

 Maganda pa rin si Daffodil  kahit nakalabas ang dila at lumaki ang butas ng ilong niya. Ang mga larawang ni Daffodil  ang nagpapasaya at bumubuhay sa kanya. Para sa kanya, ang mukha ni Daffodil ang pinakamagandang paksa ng kanyang potograpiya. Si Daffodil ang nagpapaganda sa kanyang sining. Si Daffodil at si Daffodil lamang ang magiging pokus ng lente at mukha niya lang ang laman ng kanyang kamera.

Araw-araw niyang kinukunan ng litrato nang palihim si Daffodil. Sa canteen, sa hallway, sa klasrum, sa tambayan nilang magkakabarkada, walang lugar ang di niya kayang kunan basta nariyan si siya.  Kahit sa mga di-kagandahang ayos ni daffodil, walang puwang kay Kevin ang pagtanggi sa mga pagkakataong masisilayan niya ang sentro ng kanyang sining at nagpapaligaya ng kanyang buhay.

Ngunit isang araw, natagpuang nakahandusay ang walang buhay na si Kevin habang hawak niya ang kanyang kamera. Maliban sa botilya ng lason sa kanyang tabi, naroon din ang pinakahuling kuha niya sa pinakamamahal

Kaparis

Namumula siya tuwing hinahawakan niya ang larawan ng kanyang kaibigan. Kung paano siya nagkaroon ng isang Adonis na kaibigan ay di niya alam. Para sa kanya, walang kaparis ang makisig na katawan ng binata, at perpekto ang pagkakahulma sa hugis ng mukha nito .Mula ulo hanggang paa, wala siyang nakikitang kapangitan sa lalaki. Pero ang pinakagusto niya sa lahat ay ang mabangong singaw ng kanyang katawan.

Minsan, nang napadaan siya sa tindahan ng mga pabango, agad niya binalikan ang halimuyak ng kanyang kaibigan. Tiyak niyang kapag nakita niya ang pabangong iyon, maglalagi ang amoy ng kanyang kaibigan sa kanyang tabi. Maging sa mga panaginip nito, din a siya maglalaho.

“Masaya akong ganito na lang tayo”, aniya sa larawan.

Huhubarin na sana niya ang kanyang sinturon nang tumunog ang kanyang cellphone.

“Hello? Sinagot na ako ni Jane!” anang boses sa kabilang linya. “Allan, andiyan ka pa ba?”

Hindi na siya makaimik dahil biglang tumulo ang kanyang luha. Isang garalgal na “Oo” na lang ang lumabas sa kanyang bibig.